Verslag cusco, incatrail, huacachina en Lima!!

Na een busreis van 10 uur (dit is nog niks vergeleken bij de busreizen die we in Argentinië nog gaan afleggen) kwamen we aan in cusco. Een ontzettend leuke stad met veel kleine smalle straatjes van copple stones. Deze straatjes worden afgewisseld met grote pleinen én daarnaast is het een stad die omringd wordt door bouwkunsten van de inca's (en zelf ook nog veel resten bevat van die ouwe beschaving). Er was dus veel te zien in en om de stad, we hebben twee tours gedaan en ons in de inca wereld mee laten slepen. De sacred valley en de moras en moray kennen geen geheimen meer voor ons. De opbouw van de muren (sommige stenen hebben geen vier hoeken zoals in Nederland maar 34!! hoeken, de hoeken zorgen boor stevigheid van de muren tijdens aardbevingen) de plekken waarop ze bouwden (altijd boven op bergen en er komt veel geklim en gehijg aan te pas!). In cusco hadden we ook een enorm leuk hostel, het heette Pantastico. Het spaanse woord voor brood is pan, de naam pastte dan ook goed bij het hostel want het was een hostel en bakkerij in één! S ochtends hing er een heerlijke geur van versgebakken brood en we kregen ook lekker vers brood als ontbijt. Hmm. In ditzelfde hostel kregen we ook de schrik van ons leven, want tijdens het inchecken viel een man flauw/ kreeg een epileptische aanval. Of het nou alleen door zijn epilepsie kwam of dat de hoogte ook nog een rol speelde, geen idee, ik weet wel dat hij ontzettend hard op de grond klapte en er een hele plas bloed om hem heen lag. Zijn verloofde was ontzettend in paniek en gilde dat iemand moest helpen. Maarja, wat doe je dan als twee geneeskunde studenten die nog absoluut geen ervaring hebben met de praktijk... Ja precies, vrij weinig. Ik vond het achteraf zo erg. We konden opzich niet veel doen en moesten gewoon wachten op de ambulance, maar ik kan niet wachten de praktijk kant op te gaan en iets beter met deze situaties te leren omgaan! Co-schappen here I come! Dan had ik tenminste als leider op kunnen treden en als was het alleen maar om die verloofde gerust te stellen.. Maargoed, kennelijk was er ook een verpleegster in ons midden en zij deed ook niks en toen kwam er iemand (politie man uit België ofzo) die een beetje die rol op zich nam. Bij sommige dingen die hij deed gruwelde ik het alleen wel uit, hij tilde zo die mans hoofd op om er een doek onder te leggen (wat echt totaal geen zin had want die wond was niet het probleem want het bloed werd allang niet meer en je weet bovendien niet wat er kapot is aan het hoofd of de nek van die man). Maargoed.. De ambulance kwam eindelijk na 20 minuten(!), een hartaanval moet je in cusco dus niet krijgen dat overleef je niet, en hoe het verder met die man is afgelopen weet niemand. Dat is dan wel weer een beetje jammer. Hij heeft wel tien keer gevraagd waarom hij op de grond moest blijven liggen, dus dat duidt op een hersenschudding, maar verder leek de wond op z'n hoofd mee te vallen. Dus hij komt er vast wel weer bovenop!

Na dit incident waren we nog niet helemaal klaar met schrikken, want toen wij ons vol goede bij bamba  experience (het reisbureau waar we de inca trail hadden geboekt) wilden melden.... Was op het adres dat wij in onze mail hadden gekregen geen reisbureau te vinden. Gedachten als: hier gaat het hoogte punt van onze reis, geen inca trail, dag geld! schoten door ons hoofd. Gelukkig kwamen we er via een ander  reisbureau achter dat ons reisbureau was verhuisd, het bestond nog! Wat een geluk dat zij ons konden/wilden vertellen waar we moesten zijn! We zijn toen zo ongeveer naar dat andere adres gesprint en gelukkig was alles in orde. Kennelijk was het briefje met het nieuwe adres door een paar doerakken van de deur afgetrokken, maargoed de inca trail ging dus gewoon door! Ik moest toen nog wel beslissen of ik een drager wilde, en of ik stokken wilde aanschaffen enz. Want we hadden om ons heen gehoord dat die toc wel erg fijn waren om erbij te hebben. Jorianne had het superdeluxe pakket gekozen dus bij haar zaten drager en stokken er automatisch al bij. Uiteindelijk heb ik toch gekozen voor een porter, tot mijn grote genoegen kon ik een halve porter huren want een hele porter was toch wel erg duur=p en wat ben ik achteraf blij dat  ik gekozen heb voor m'n halve porter.

Eerst hadden we nog een paar dagen cusco in het vooruitzicht voordat we aan de inca trail naar machu picchu zouden beginnen. We hebben in cusco oa. nog een toren beklommen met uitzicht over cusco. Van binnen was deze toren trouwens verrassend ingericht met veel informatie over de inca's en de stad Cusco (de stad heeft bijvoorbeeld de vorm van een Jaguar (een van de drie dieren die belangrijk waren voor de inca's, de adelaar symboliseert bijvoorbeeld de bovenwereld, de Jaguar de middenwereld en de slang de onderwereld)  en de muziek die in het museum werd afgespeeld maakte het plaatje compleet en we waren ineens 700 jaar terug in de tijd, leuk!

Daarna naar een folklorische dansvoorstelling. Ontzettend leuk, vooral om alle authentieke instrumenten te zien die ze hier gebruiken voor het maken van de muziek. Vooral de panfluiten geven de muziek hun eigen sfeer. Het zijn vrolijke dansen, niet superseksy.. Alhoewel, als de meisjes hun rokken ronddraaiden en op lieten waaien stonden ze wel ineens in mini rokjes. Maar over het algemeen waren het  speels uitgebeelde spanningen tussen mannen en vrouwen. Elke dans kwam van een andere provincie rond cusco. Een hele leuke ervaring maar wat waren er veel toeristen!

En toen... De inca trail!! Om kwart over vier ons bed uit (dit keer had Jorianne van spanning niet geslapen) en we werden precies op de goeie tijd opgehaald uit ons hostel. Deze zat echter wel in een te smalle straat voor de bus dus onze hostel pick-up moesten we niet al te letterlijk nemen en een stukje met de benenwagen naar de bus toelopen. Daarna de rest van onze tourgroep opgehaald, het leken op het eerste gezicht geen mensen waar het mee zou klikken. 7 Zuid Afrikanen en een jong stelletje uit Denemarken. Maar ik moet zeggen dat we het uiteindelijk toch gezellig hadden met elkaar=D 

Eenmaal km paal 82 bereikt (ons startpunt van de trail), verdeelden de porters de KG onder elkaar (jorianne mocht 5kg en had 6 kg en ik mocht 7kg en had 8kg zucht. Dan zelf nog maar een kilo dragen, dom!!) en toen konden we beginnen! Voor de porters is trouwens sinds kort een limit gesteld. Ze mogen niet meer dan 26 kg pp dragen en moeten daarvoor door een controle heen, wat ik zeer terecht vind. Voorheen werden namelijk vrachten van 50 kg niet ongewoon gevonden maar die mannetjes werden dan ook niet oud.

De eerste dag was de makkelijkste dag, in het begin snapte ik waarom, want we stopten regelmatig en de weg was gewoon vlak. We hadden een hele leuke gids, hij heette wimba maar de meeste toeristen vergaten dat en maakte er simba van, dit heeft hij uiteindelijk maar geaccepteerd en stelt zich nu ook gewoon voor als simba.  Hij vertelde onder het lopen veel over verschillende soorten planten (van sommige maakten de inca's touw, anderen gebruikten de sjamanen om voorspellingen te doen, die platen hadden een hallucinerende werking) wat het nog interessanter maakte en ook voerde we nog een ritueel uit met de o zo belangrijke coca bladeren. Met drie perfecte cocabladeren riepen we de goden van de omringende bergen aan voor voorspoed en goed weer tijdens onze tracking. We spraken de bergtoppen aan bij hun inca namen, helaas heb ik die niet onthouden, en vervolgens bliezen we elke keer drie keer tegen die bladeren. We moesten ze daarna goed bewaren want op een van de bergtoppen zouden we ze offeren aan de goden. 

Aan het eind van de route van de eerste dag zaten nog wel een paar stevige klimmetjes. Als dit makkelijk was, was ik benieuwd hoe de dag erna zou zijn die bekent stond als de moeilijkste dag! Maargoed eerst deze dag maar goed afronden, eenmaal aangekomen in het tenten kamp stonden onze 7 tentjes al klaar samen met dampende koppen cocathee énn natuurlijk de popcorn die je in Bolivia en Peru zowat op elke straathoek kan kopen. Na deze snack werd het diner ook meteen opgediend en wat was het een feest! Netjes driedelig met voor- hoofd- en nagerecht, een heerlijk soepje, lekkere aardappeltjes met schil, een visje en groenten en als klap op de vuurpijl een heel klein schattig banaantje met pisco die werd aangestoken. Deze 9spectaculair brandende banaantjes hebben zich goed laten smaken! En toen was het negen uur en ging iedereen naar bed, zo apart om zo vroeg naar bed te gaan. In nederland lig ik er sowieso niet voor half twaalf in, maar de buitenlucht, vroeg opstaan en veel bewegen zorgen er toch voor dat je vroeg moe bent. Bovendien was het om half 7 pikkedonker dus het enige wat je dan nog kunt doen is slapen.. 

De volgende ochtend werden we wakker door een klopje op onze tent en daarna werd er een beker coca thee naar binnen geschoven. Wat heerlijk luxe! Snel aankleden en vol goede moed op pad... De zwaarste dag stond op het punt te beginnen. Na 20 minuten stijl omhoog klimmen kwamen we aan bij het tweede controle punt en hier begonnen menige tranen al te stromen. Gelukkig voelde Jorianne en ik ons goed en konden we er gewoon tegenaan. Traag maar gestaag zijn we begonnen aan de 6 uur durende klim naar de top. Wat een eind, en wat was ik blij toch stokken te hebben gehuurd. Als was mijn trots een ietsie gekrenkt doordat op de toegangsticket tot de inca trail stond dat slechts gehandicapten of ouderen stokken hoefden mee te nemen.

Doordat er grote niveau verschillen in onze groep bestonden zijn Jorianne en ik samen aan de klim begonnen. Onze gids had ons bepaalde punten gegeven zodat we wisten hoe lang we nog ongeveer moesten naar de top. Het eerste controle punt was bijvoorbeeld een half uur, vanaf daar was het 2,5 uur naar het eerste punt waar je drinken kon kopen. Vanaf daar naar het volgende punt waar je drinken kon kopen was het weer twee uur en vanaf daar naar de top nog eens 2 uur. Het was prettig deze punten te hebben zodat je je kon instellen op hoever je nog moest. Het was ontzettend warm en vreselijk afzien, vooral toen we de top konden zien leek hij maar niet dichter bij te komen. Vooral toen we de mensen hoorden juichen op de top voor andere mensen die de top bereikten was het even slikken want die laatste treden.. Pff.. De steilste trappen hadden de inca's kennelijk voor ons tot het laatst bewaard. Ontzettend leuk! Elke twee treden stopten we om op adem te komen en die stomme top kwam maar niet dichter bij, doordat we zo traag gingen hebben we ook nog de vos gemist die op de top de zien was. Maar we hadden echt niet de puf om te versnellen. En toen eindelijk de laatste tree, heerlijk! We hadden die dag van 2900 m naar 4200 m geklommen. Een schouderklopje hadden we zeker verdiend. Op de top hebben we nog even een energiereep naar binnen gewerkt, wat fruit, ik heb m'n voetjes nog even gelucht en toen... De afdaling. Deze zou ook nog eens 3 uur duren, dus we hadden ons hier op voorbereid. Maar op de 1 of andere manier zijn we in 1 uur naar beneden geraced! Prima! En toen was het nog maar 1 uur smiddags en konden we gaan relaxen, de zon was ontzettend heet en nergens was schaduw maar we waren er dus we hebben het ons maar laten gebeuren en al snel koelde het af. We waren als tweede van onze groep aangekomen. Één van de zuid Afrikaanse stellen was ons voor, kennelijk heeft die vrouw van dat stel een sterk willetje en ze had zich nu in der hoofd gehaald die berg te beklimmen zonder pauze zodat het maar voorbij was en dan maakt het niet uit of ze haar man bijna 'killed doing it'. Tenminste dit vertelde een ander Zuid-Afrikaans stel ons (allemaal vrienden van elkaar). En het bleek waar te zijn want hij is sinds aankomst in het tentenkamp zijn tent niet meer uitgekomen, hoofdpijn en misselijk. Ai, dat zogenaamd sterkere mannelijke geslacht =p

Na een heerlijke lunch, thee tijd en diner zijn we weer met veel genoegen gaan slapen. Het is heerlijk, er zijn geen douches dus over hygiëne hoef je niet na te denken. Iedereen ruikt hetzelfde, je trekt alleen na een berg je bezweette t shirt uit en over je nog bezwete lichaam trek je gewoon een schoon t shirt aan en klaar!!! Je bent weer zo goed als nieuw. We moesten wel elke keer voor het eten onze handen wassen in teiltjes. Heel schattig stonden er dan11 teiltjes naast elkaar klaar samen met een van de porters die een keukenrol vast hield waarmee we onze handen konden afdrogen na het wassen.

De derde dag was de langste dag van allemaal. Dit kwam onder andere door de langere afstand, maar ook doordat we  vandaag wat inca bouw werken zouden tegenkomen en bekijken. Het was een afwisselende route met twee kleine klimmetjes (de eerste was trouwens nog wel pittig met 2 uur klimmen stijl omhoog) en veel dalen. Op de eerste bergtop hebben we onze coca bladeren tussen onze paspoorten vandaan gehaald en drie mooie stenen gezocht. Vervolgens hebben we ergens op deze bergtop de bladeren op de berg gelegd met drie stenen op elkaar gestapeld erbovenop. Tot nu toe waren de goden ons goed gezind want alleen de eerste dag hebben we motregen gehad en verder regende het alleen s nachts en was het overdag kraakhelder. 

De route van vandaag was supermooi, het ene moment liep je in het regenwoud en het volgende moment liep je op een kale bergtop met ontzettend mooie uitzichten. Vandaag hebben we de eerste glimpen opgevangen van de berg de 'machu picchu'. Het doel van onze reis kwam dan toch wel dichterbij. En toen kwamen we aan in ons laatste tentenkamp van deze tracking! De volgende dag zouden we om 03:30 wakker worden, om 04:00 uur aan het ontbijt zitten en dan zo snel mogelijk naar het laatste checkpoint lopen. Als eerste daar aankomen is een must als je wilt genieten van de machu picchu zonder al te veel toeristen. Daar moesten we wachten tot 5:30, pas daarna is het toegestaan het park te betreden en de laatste drie uur naar de machu picchu te lopen. We kwamen daar als derde tourgroep aan... Shit! Wat een strijd bij dit controlepunt, de tweede groep was oprecht boos niet als eerste te zijn aangekomen en zaten op elkaar te mopperen in de trend van, hoezo moest je nou nog per se je tanden poetsen. Haha. Maargoed na anderhalf uur wachten in de ochtendkouw konden we eindelijk de laatste drie uur af leggen naar de machu picchu. De eerste groep ging bijna rennend van start. Die haalden we helaas niet meer in maar de tweede groep was ontzettend sloom. Onze groep ging als een trein, de gids had een goede mars aangenomen en netjes in de maat marcheerden wij daar achteraan. We lieten de tweede groep ver achter ons, ook deze laatste drie uurtjes bevatten een paar stevige klimmetjes. Onder andere een trap die zowat verticaal omhoog ging en daarnaast ook nog eens hele smalle treden had. Wij als twee Hollandse meiden met maatje 41 (schoenen) hadden hier een klein beetje moeite mee, het was ontzettend grappig om iedereen tegelijk deze trap op te zien rennen. Echt een stel mieren op een mierenhoop. We roken dat de machu picchu dichterbij kwam en toen zagen we in de verte de zonnepoort!! Yeeaah, en het uitzicht vanaf deze poort op de machu pichu was zooooo ontzettend gaaf. We hadden ons doel bereikt, en wat was dat afzien het ontzettend waard geweest!!! op de top even een foto sessie en daarna door en aan de afdaling naar de machu picchu beginnen. Onze Ida heeft ons een twee uur durende rondleiding gegeven en tegen het einde van de rondleiding was het zo druk geworden dat we in rijen voetstaps achter elkaar liepen met alle andere toeristen terwijl bewakers schreeuwden dat we maar drie minuten mochten blijven staan op elk punt. Heerlijk zo n toeristische attractie! Haha na deze twee uur durende rondwandeling in de brandende zon, hadden Jorianne en ik het eigenlijk wel gezien en wilden maar 1 ding. Naar aguas calientes om daar in de hotsprings ons opgespaarde zweet van vier dagen los te weken en eindelijk weer eens even lekker te relaxen!! Dus we zijn in de bus gestapt en hebben woord bij daad gevoegd. En wat was dat heerlijk zeg! Het water was alleen wel een beetje bruin/grijs, we hoopten dat dit niet kwam door stof en zweet van alle andere wandelaars van de inca trail die ons waren voorgegaan in de hot springs iee. 

S avonds moesten we anderhalf uur met de trein vanaf het stadje Aguas Caliente naar (tollantoya?), vanaf daar zouden we met een busje verder gaan naar Cusco. Eenmaal in cusco wilde de bestuurder ons afzetten op een groot centraal plein, maar moe als wij waren konden we dit niet erg waarderen aangezien op onze ticket staat dat je thuis opgehaald en afgeleverd wordt. Na wat gezeur betaalde de chauffeur onze taxi naar ons hostel en bracht hij de rest van onze groep wel naar hun hostel. Eindelijk kwam er aan deze dag een eind en ploften we om half twaalf op ons bedje om er niet meer vanaf te komen tot de volgende dag.... 8 uur =s tsja... Ik moest m'n wandelstokken nog terugbrengen om tien uur, het was een beetje jammer dat ze er zelf niet was om 10 uur  maargoed (ik dus boos geworden). Maar we  waren al zoveel dagen achter elkaar vroeg wakker geworden dat mijn ritme ook een beetje was omgedraaid. 8 uur was dus eigenlijk al een beetje uitslapen.
Ook de mevrouw van de wandelstokken probeerden me nog een oor aan te naaien door een deel van de borg in te houden (ik was een dop op zo n wandelstok kwijtgeraakt ofzo, maar ik kon me  niet herinneren dat die er überhaupt had opgezeten), dus met en paar boze blikken en mijn zeer duidelijke gebarentaal maakte ik haar duidelijk dat ik daar niet van gediend was. En het werkte! Chill

Vandaag gingen we ook meteen door naar Huacachina, het was een busreis van 18 uur. Genoeg tijd om uit te rusten dus! Huacachina is een oase in een woestijn. Ook dit is weer ontzettend toeristisch want het staat bekend om het 'sandboarden'. Dit houdt in dat je met een snowboard van enorme zandduinen afgaat. Dit kan snowboardend, maar het zijn niet de beste boarden dus dat was nog knap lastig, maar het kan ook op je buik of zittend op het snowboard. En wat was het ontzettend gaaf!!! Vanaf de bergen zaten we ineens weer in een totaal ander landschap. Zand zover je kijken kon, en wat ging het hard! Je ging met een bepaalde buggy eerst een eindje de woestijn in, waarbij je het gevoel had in een achtbaan te zitten, want eenmaal boven op een bult ging het soms aan de andere kant stijl naar beneden. Een stukje vrije val zorgde voor een leuk gevoel in je buik=p. Daarna zette de chauffeur ons af bij een paar kleine oefenbultjes. En toen... Kwam er echte werk. Wat was deze berg ontzettend hoog!!!!! En hij bestond ook nog eens uit drie delen, driedubbele lol dus. Het enige nadeel was dat als je op je bord lag, je heupbotten ook op het snowboard werden gedrukt, en op het laatste stukje was de grond redelijk onregelmatig... Het gevolg was en aantal rake klappen op je botten en voor Jorianne (die me toch snoeihard die berg afracede) een mooi aantal grote blauwe plekken erbij. Haha. Deze activiteit gong natuurlijk veels te snel voorbij en het was veeeels te leuk. Gelukkig hebben we ook nog een paar dagen aan het zwembad die bij ons hostel hoorde (hoezo luxe!!) door gebracht. Even heerlijk tot rust gekomen bij het zwembad, met een heerlijk temperatuurtje en een heerlijke (kleine natuurlijk) cocktail. 

Ook hier kwam weer een einde aan, we hadden een vliegtuig te halen in Lima dus op een gegeven moment moesten we echt weer door. We zouden in Lima maar 1 nacht en anderhalve dag doorbrengen, want we waren door bijna iedereen ie we tegenkwamen gewaarschuwd dat het een afschuwelijke stad was en dat we er maar een dag voor nodig zouden hebben. Met leuke tips over restaurantjes en bezienswaardigheden op zak gingen we op weg. Het was gelukkig maar een busreis van 5 uur, maar doordat onze taxi chauffeur ons voor (bijna) niets een anderhalf uur durende rondleiding door Lima gaf omdat hij ons hostel niet kon vinden, kwamen we alsnog best wel laat aan. Toch hebben we alle moed nog bij elkaar geschraapt om toch nog even op pad te gaan en eten te kopen in de supermarkt. Ook deze konden we niet vinden en we zijn blokken omgelopen maaaarr.. We waren weg uit Bolivia en we waren ontzettend toe aan sla en andere verse rauwe dingen die we in Bolivia niet durfden te eten dus de overheerlijke tonijnsalade was het omlopen en zoeken meer dan waard! Daarna nog naar een fontijnpark geweest. Allerlei vormen, kleuren en maten waren te aanschouwen. Het was een ontzettend romantische setting en we zagen dan ook meerdere koppels die daar hun trouwfoto's lieten maken. De vrouwen hadden prachtige witte jurken aan, zwijmelen...!!

Een medehostel bewoner had zich trouwens bij ons aangesloten, een ontzettend lange amerikaan die ook een Duits paspoort had (want z'n moeder was duits) en meteen Duits begon te spreken toen hij hoorde dat ik uit NL kwam omdat ik hem waarschijnlijk toch wel zou verstaan. Maargoed daar ging het niet om, het ging erom dat ook hij ontzettend lang was en wij ook voor meisjes (we torenen ook boven de meeste mannen uit) dus we waren in dat park een echte attractie. We moesten verscheidene malen met mensen op de foto. We hadden dit al een aantal keer meegemaakt en de eerste keer is leuk maar het wordt al vrij snel irritant. Vooral als je op een gegeven moment merkt dat je zelfs in je hostel stiekem gefotografeerd wordt als je gewoon zit te ontbijten. Maargoed, hoort erbij, wat maakt het eigenlijk ook uit. Alsof je die mensen ooit nog ziet!

Na dit waterpark hebben we weer een taxi naar huis genomen en zijn we voor het eerst sinds tijden weer in een doen neergestreken. Toch wel weer even wennen zo n dorm. Maargoed als het ontzettend veel geld scheelt dan moet het maar even.
De volgende dag hebben we lekker door het park rondgeslenterd van de wijk (florida?) waar ook ons hostel in lag. We konden er lopend heen, het park lag aan de zee op een soort klif. Eindelijk weer de zee! Die hadden we een tijd niet gezien! Daarna nog naar een winkelcentrum geweest die ook op een klif ligt en dmv glazen wanden de mogelijkheid biedt om tijdens het shoppen van het uitzicht te genieten. Daarna zijn we met de bus naar een andere wijk gereden, het oude centrum. Mooie pleinen en drukke winkelstraten, heerlijk dat we weer in aanraking kwamen met mode. In Bolivia en de rest van Peru had je dat vrij weinig. Daar had je meestal slechts kleine winkeltjes en stalletjes aan de straat met eten en snoep. Hier zagen we weer echte grote winkelketens, wat zou de mode op dit moment in Nederland zijn.. De kleuren.. Haha over twee weekjes zullen we het zien!

Als tip hadden we gekregen dat we een kerk moesten bezoeken die je ook een kleine rondleiding aanbood door hun cathecomben. Het was de oudste en meest goed bewaard gebleven kerk van Lima. Vol goede moed begonnen we aan een rondleiding door eerst het klooster zelf en daarna door de cathecomben, ik heb er alleen helaas niks van kunnen verstaan want de vrouw die de rondleiding gaf kon gewoon geen Engels. Ook wel weer sneu want een man uit Engeland die ook goed Spaans sprak ging een gesprek met haar aan en kwam er zo achter dat de dag ervoor een chinese vrouw boos was weggelopen omdat ze haar niet kon verstaan. Het leverderde ook lachwekkende momenten op want elke keer als we van haar naar moesten kijken gebruikte ze het woord ' sit' in plaats van 'see'. "here you can sit, and here you can sit this..". Ik kon het niet aan haar dit haar hele leven te laten zeggen en bij alle engelse tours voor gek te staan, dus ze kan nu in ieder geval in normaal Engels zeggen waar je wat kunt zien. Wat je daar dan ziet is alsnog een raadsel want dat is weer onbegrijpbaar Engels. Haha. Maargoed ook zonder extra informatie waren de catacomben indrukwekkend. Ze hadden alle gelijke botten verzameld en in aparte bakken gelegd. Er waren bakken met heupbeenderen, bovenbeenderen en er was ook een hele grote bak met alleen maar schedels.. Oe scary. Van al de schedels heb ik nog stiekem een foto weten te maken (het was eigenlijk verboden uit respect voor de doden maar toen ze even niet oplette kon ik het niet laten). Daarna hebben we nog een cola'tje gedronken in een restaurantje en toen was de dag ook alweer voorbij. Met de bus richting huis, en via nog wat andere parken teruggelopen. Daarna heel classic uit eten bij de pizza hut en ons daarna nog een paar uur vermaakt in ons hostel met een enorm vreemde film ( een hoer werd seriemoordenaar) en daarna was het tijd om naar het vliegveld te gaan. We waren er om 00:30 uur, ons vliegtuig ging om 02:30 dus we waren mooi op tijd. Onze laatste paar Soles hebben we besteed aan een softijsje van de Mac en daarna begon de vlucht. Het werd een slechte nacht met overstappen en lang wachten, maar we waren allang blij weer voet te zetten op Argentijnse bodem. Mendoza, de stad van de wijn. Dat beloofd wat!!


Tot zover dit gedeelte van de reis. tot  het volgende verslag!!

Xx